Met groeiende verbijstering heb ik de voorbije dagen de weinig omhulde aanvallen op de meest kwetsbaren in onze samenleving gevolgd. Want voor alle duidelijkheid, dàt is waar alle ballonnetjes en stoere verklaringen rond het leefloon werkelijk over gaan. Wie iets anders beweert, heeft niets begrepen van fundamentele rechten die men in onze samenleving geniet.

Ik ben het daarom nog even gaan opzoeken in Van Dale. Het woordenboek omschrijft het leefoon als volgt: ‘uitkering aan personen die geen inkomen hebben of geen andere uitkering krijgen’. Daarin schuilen met ‘geen’ of ‘andere’ twee essentiële voorwaarden. Ze tonen aan dat wie géén leefloon zou ontvangen niet in de mogelijkheid is om in het eigen levensonderhoud te voorzien. Het leefloon wegnemen, is dus mensen toegang ontzeggen tot woonst, voedsel en andere basisvoorzieningen. Ik heb daar maar een woord voor en dat is: mensonterend.

Als voorzitter van het bijzonder comité voor de sociale dienst is het mijn plicht om voor deze gezinnen op te komen. Daarom alvast even wat perspectief. In Hasselt hebben op een totaal van goed 80.000 inwoners 650 mensen recht op een leefloon. Geloof ze dus niet, diegenen die u willen doen geloven het om een grote meerderheid zou gaan. De uitzonderingen die de voorbije dagen gretig als voorbeeld werden aangehaald, zijn daar ook nog eens een zeer miniem deel van. In tegenstelling tot politici die dus graag focussen op een handvol mensen, concentreer ik me liever op het grotere geheel.

En zoals mij zijn er velen. Alleen al in het stadsbestuur van Hasselt werken er voor wie de stap dúrft zetten om bij een OCMW aan te kloppen elke dag tientallen collega’s die zich met hart en ziel inzetten. Ik zou het begrijpen moesten zij zich ook beledigd voelen door deze gratuite uithalen. Alsof zij niet hard werken om onze inwoners te begeleiden, hen niet dag na dag opvolgen en ondersteunen. Het is mede dankzij hun ondersteuning dat we bijvoorbeeld de helft van personen in een activeringsproject naar werk konden begeleiden. Geen wonder dat er steeds meer maatschappelijk assistenten afhaken als je politici hoort vertellen dat jouw werk geen verschil maakt.

Als we dan toch uitzonderingen moeten aanhalen: laat het er dan een positieve zijn. Zoals Yussuf*, die zijn land ontvluchtte en bij het OCMW aanklopte om ondersteuning bij een studie.  Gevraagd naar wat hij zou doen moesten we het leefloon niet goedkeuren, antwoordde hij zelfzeker: “Dan doe ik het op eigen kracht”. Zonder een leefloon zou hij zijn studies moeten financieren met allerlei bijbaantjes en jaren langer over zijn opleiding doen. Moet je iemand die sneller zijn bijdrage wil leveren aan onze samenleving die kans ontzeggen? We kozen ervoor om hem hierin te ondersteunen, en met succes. Die aanpak werkt. Liefst 15 procent van Hasselaren die een leefloon ontvangen, volgen momenteel een opleiding.

Mensen erkennen en herkennen dat zij vaak met allerlei trauma’s zijn geconfronteerd, is dan ook de eerste stap. Dat zij de schaamte kunnen overwinnen die bij een hulpvraag komt kijken, is voor mij alvast iets heel beklijvend en belangrijk. Hetzelfde kan ik helaas niet zeggen van alle stoerdoenerij over het leefloon. Van geen enkele uitspraak is dan ook het belangrijkste blijven hangen. Hoe willen deze politici en partijen dan wel ondersteuning bieden aan zij die geen andere uitweg hebben? Daar zou ik graag iets over willen weten. Al de rest is goedkope profilering op kap van velen die niet eens een wederwoord kunnen geven.